"Αν τον παίρνεις πάντα αγκαλιά όταν κλαίει, σύντομα θα σε "καβαλήσει" (*wrap around his little finger) ".

"Πρέπει να αγνοήσετε ή να τιμωρήσετε τα tantrums (κρίσεις) της, αλλιώς θα μάθει να σας ελέγχει και θα πιστεύει ότι όταν συμπεριφέρεται κατά αυτόν τον τρόπο θα γίνεται πάντα το δικό της"

Μεγάλο μέρος των σημερινών συμβουλών για γονείς επικεντρώνεται στην ιδέα ότι τα παιδιά, από τη γέννησή τους, χειραγωγούν τους γονείς τους. Οι συμβουλές ενθαρρύνουν τους γονείς να διατηρούν τον έλεγχο και να μην επιτρέπουν ποτέ στα παιδιά τους να «κάνουν το δικό τους».

Πρόκειται για μια μαχητική προσέγγιση η οποία πιστεύει όχι μόνο ότι τα παιδιά είναι πραγματικά ο εχθρός, αλλά και ότι είναι ικανά να δολοπλοκούν και να συνωμοτούν από την ημέρα που γεννιούνται.

Η παράνοια της χειραγώγησης προέρχεται από μια εποχή γονικής μέριμνας όπου υπήρχε η πεποίθηση ότι η δύναμη οποιασδήποτε κατάστασης πρέπει πάντα να είναι με τον ενήλικα και ότι τα παιδιά πρέπει να σέβονται τους πρεσβύτερους τους, αλλά τα ίδια δεν είναι άξια του ίδιου σεβασμού.

Ο ορισμός του λεξικού για τη λέξη "χειρίζομαι/χειραγωγώ" έχει ως εξής:
"ελέγχω ή επηρεάζω (πρόσωπο ή κατάσταση) έξυπνα ή αδίστακτα."

Η ιδέα των παιδιών να χειρίζονται/χειραγωγούν τους γονείς τους μέσω της συμπεριφοράς τους, η οποία αφορά είτε το κλάμα τη νύχτα, είτε tantrums (κρίσεις) κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπονοεί ότι όχι μόνο τα παιδιά είναι ικανά για τέτοιου είδους δολοπλοκία, αλλά ότι επίσης είναι σε κάποιο βαθμό μακιαβελιστές*.

Στην πραγματικότητα, κανένα από τα παραπάνω δεν είναι αλήθεια.

*machiavellianism - μακιαβελισμός: η χωρίς ηθικούς φραγμούς άσκηση εξουσίας / η ανήθικη επιλογή μέσων & στόχων /  η αμοραλιστική στάση και πρακτική σύμφωνα με την οποία επιτρέπεται η άρση κάθε ηθικού φραγμού, μηχανορραφία και δολοπλοκία για την επίτευξη προσωπικών στόχων.

Για να χειραγωγήσουν τους γονείς τους, τα μωρά, τα νήπια και ακόμη και τα μεγαλύτερα παιδιά χρειάζονται τις ακόλουθες δεξιότητες:
 Υποθετική σκέψη
 Κριτική και ορθολογική σκέψη
 Ενσυναίσθηση
 Έλεγχος παρορμήσεων

Αυτές οι γνωστικές δεξιότητες βρίσκονται στον τομέα του προμετωπιαίου φλοιού. Αυτή η περιοχή του εγκεφάλου είναι υπεύθυνη για τις υψηλές λειτουργικές ικανότητες. Αυτή η περιοχή του εγκεφάλου είναι αυτό που μας διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα θηλαστικά.

Αυτή η περιοχή του εγκεφάλου είναι η τελευταία που θα αναπτυχθεί. Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ολοκλήρωση της εξέλιξης του προμετωπιαίου φλοιού δε συμβαίνει πριν το παιδί εισέλθει στα 20, ή ακόμη και τα 25 χρόνια της ηλικίας του.

Γνωρίζοντας αυτό, γίνεται απόλυτα σαφές ότι τα μωρά και τα νήπια είναι ανίκανα για τις πολύπλοκες διαδικασίες σκέψης που είναι απαραίτητες για τον χειρισμό της συμπεριφοράς των άλλων.

Κατά μία έννοια, εκείνοι που φοβούνται να δημιουργήσουν απαιτητικά, χειριστικά μικρά τέρατα δίνουν πολύ μεγαλύτερη "αξία" στα μικρά παιδιά από ό,τι αξίζουν.

Δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ένα μωρό, το οποίο βρίσκεται μόνο του στη βρεφική κούνια τη νύχτα, να επιλέξει να κλάψει γιατί αποφασίζει ότι θα προτιμούσε να είναι στην αγκαλιά του γονέα του, παρόλο που είναι εντάξει εκεί που βρίσκεται.

Αυτή η δολοπλοκία και η ραδιουργία θα απαιτούσαν από το μωρό να σχεδιάζει και να σκέφτεται όλες τις πιθανές αντιδράσεις που μπορεί να έχει ο γονέας. Επίσης, η δολοπλοκία και η ραδιουργία απαιτούν το βρέφος να ελέγχει και την δική του συμπεριφορά.

Για να συμβεί αυτό, θα  έπρεπε να έχουμε γίνει μάρτυρες της γέννησης κάποιου είδους υπεράνθρωπου ευφυούς βρέφους. Μάλλον αυτό που συμβαίνει είναι το μωρό κλαίει γιατί δεν μπορεί να ελέγξει την κυρίαρχη αντίδρασή του στον φόβο και την απομόνωση, η οποία είναι το κλάμα.

Δεν μπορεί να σκεφτεί υποθετικά ή κριτικά. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν κινδυνεύει παρά την αντίδραση «πάλης ή φυγής» (fight or flight) που βιώνει το σώμα του. Κλαίει γιατί οι πρωτόγονες ικανότητες του εγκεφάλου του δεν του επιτρέπουν να κάνει τίποτα άλλο.

Ομοίως, δεν υπάρχει καμία πιθανότητα ότι ένα μικρό παιδί, γεμάτο σαρωτικά συναισθήματα: λύπη, θυμό, θλίψη και φόβο, να επέλεξε να πάθει κρίση (tantrum) στο πάτωμα ενός σούπερ μάρκετ, επειδή επιθυμεί να ντροπιάσει τόσο το γονέα της που θα τον αναγκάσει να της αγοράσει μία σοκολάτα. Αυτή η χειριστικότητα θα απαιτούσε πολύ πιο εξελιγμένη ανάπτυξη του εγκεφάλου από αυτήν που έχει.

Το μόνο που ξέρει αυτή τη στιγμή είναι ότι το μικρό της σώμα είναι γεμάτο αδρεναλίνη και είναι φοβισμένη, λυπημένη, θυμωμένη και εκτός ελέγχου. Μπορείτε να φανταστείτε πόσο τρομακτικό θα ήταν να χάσετε τον έλεγχο του εαυτού σας;

Και στη συνέχεια να αγνοηθείτε ή να τιμωρηθείτε γι' αυτό από τον γονέα σας; Γιατί ένα μικρό κορίτσι να επιλέξει να το κάνει αυτό; Ο εγκέφαλός της είναι υπερβολικά ανεπαρκής για να δολοπλοκήσει και να σχεδιάσει τα πιθανά αποτελέσματα των ενεργειών της, αλλά ακόμη και αν μπορούσε να το κάνει,  η αντίδραση "πάλης ή φυγής" που το σώμα της βιώνει, της απαγορεύει να σκέφτεται τόσο καθαρά.

Το κοριτσάκι έχει πάθει κρίση (tantrum) επειδή δεν είναι σε θέση να ελέγξει τα συναισθήματά της, τίποτα άλλο.
Πιστεύοντας ότι τα μωρά και τα μικρά παιδιά μπορούν και μας χειραγωγούν προδιαθέτει τον γονέα για την ύπαρξη δύο ομάδων. Εμάς (τους γονείς) εναντίον αυτών (των παιδιών). Μας προδιαθέτει να τιμωρούμε και να αγνοούμε, αντί να συνδεόμαστε και να κατανοούμε.

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η στάση των «εμάς και αυτών» και η άγνοια των πραγματικών αναγκών ενός παιδιού είναι πολύ πιθανότερο να δημιουργήσουν ένα χειριστικό παιδί στο μέλλον.

Εάν αναθρέψουμε τα παιδιά μας να γνωρίζουν ότι οι ανάγκες τους θα ικανοποιηθούν, δεν θα χρειαστεί να μας χειραγωγήσουν στο μέλλον. Αν ένα μωρό κλαίει, έχει ανάγκη να το πάρετε αγκαλιά, αν ένα μικρό παιδί βιώνει tantrum έχει ανάγκη να το ηρεμήσουμε.

Το μόνο που δημιουργούμε όταν ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες τους είναι εμπιστοσύνη. Η εμπιστοσύνη και η χειραγώγηση είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα.

Πηγή: 
http://www.huffingtonpost.co.uk/sarah-ockwellsmith/can-babies-and-toddlers-manipulate-their-parents_b_10324430.html

Αρθρογράφος: Sarah Ockwell-Smith
Η Sarah Ockwell-Smith είναι μία ευρέως γνωστή ειδικός γονεϊκότητας και μία πολύ δημοφιλής συγγραφέας βιβλίων γονεϊκότητας που ειδικεύεται στην ψυχολογία και την επιστήμη της γονικής μέριμνας, την «ευγενική γονεϊκότητα» και τη θεωρία της προσκόλλησης

Επιμέλεια & Μετάφραση κειμένου: Εμμανουηλίδου Βασιλική

Για την ομάδα: Διαπροσωπικές Σχέσεις